SAINT-CYR
Alleen schrik van de duivel
06/09/2000
OMDAT hij tegelijk archaïsch en modern klinkt, bekijk je Patricia Mazuy's Saint-Cyr met gemengde gevoelens. Maar de film beklijft. Wie nu de naam Saint-Cyr hoort, denkt onmiddellijk aan de beroemde militaire school. Die heeft echter een voorgeschiedenis.
Daarvoor moeten we terug naar het einde van de zeventiende eeuw, de tijd van Lodewijk de Veertiende en zijn minnares Madame de Maintenon. Zij was van geen kleintje vervaard. Niemand, tenzij de baarlijke duivel, boezemde haar schrik in. Om het lot van de kinderen van de verarmde adel te verbeteren, vatte zij het plan op een school te stichten. Uit duizend kandidaten werden tweehonderdvijftig meisjes geselecteerd die in Saint-Cyr, in de buurt van Versailles, een degelijke opvoeding zouden krijgen.
Daarbij speelt toneel geen onbelangrijke rol. Voor Madame de Maintenon was het woord een wapen voor de vrouw. Niemand minder dan Racine krijgt de opdracht om een toneelstuk te schrijven. Maar de opvoering ervan heeft ongewenste gevolgen, de leerlingen ontdekken de wereld van seks en erotiek. Madame kapittelt Racine voor zijn verzen, maar hij blameert de menselijke natuur. Omdat de Maintenon haar idealen in rook ziet opgaan, besluit ze de school in een klooster om te vormen. Dat is niet naar de zin van alle leerlingen.
Het conflict tussen de Maintenon en twee leerlingen, Anne en Lucie, wordt door Patricia Mazuy knap uitgewerkt. Anne en de Maintenon staan mekaar op een bepaald moment naar het leven. Een hoogtepunt in een film die oog heeft voor een soms minder fraai verleden en tegelijk zeer modern klinkt. Je krijgt de indruk dat de Maintenon haar tijd vooruit was en toch het slachtoffer werd van een streng religieuze tijdgeest.
Of het beeld van de Maintenon historisch correct is, moeten specialisten uitmaken. Het is in ieder geval een personage dat intrigeert. Isabelle Huppert maakt haar boeiend. Naast Morgane Moré (Anne) en Nina Meurisse (Lucie) kan je evenmin kijken. Als debutanten houden ze gelijke tred met de geroutineerde Huppert. Soms kan de regie wat vlotter in wat voor Patricia Mazuy een opdrachtfilm was. Ze drukt er toch een persoonlijk stempel op.
R.A.F.
|